fot. MGOKiR w Mroczy

18 października odbył się w Hali Widowiskowo-Sportowej w #Mroczy koncert niezwykły. Na scenie wystąpił Marcin Białczyk, muzyk, grający na gitarze, wokalista.

Muzykę słyszymy, czujemy oraz widzimy. A co by się stało, gdybyśmy wyłączyli zmysł widzenia i zaczęli polegać na zmyśle słuchu?  Wykreowana przestrzeń umożliwia wręcz smakowanie dźwięków, widzenie emocji. Wnikamy we własny świat uczuć i przeżyć. Odkrywamy sztukę w nowym wymiarze - tu i teraz, w pełnym skupieniu, bez rozpraszania zmysłu wzroku. Koncert w ciemności to nowy wymiar sztuki, innowacyjny, łączący muzykę na żywo z unikalnym doznaniem sensorycznym. Wydarzenie wielowymiarowe. Angażuje wszystkie zmysły swoich odbiorców.

Gości przywitał, nadspodziewanie spokojnym i tajemniczym głosem, w całkowitej ciemności Łukasz Piotrowski, dyrektor Miejsko-Gminnego Ośrodka Kultury i Rekreacji w Mroczy.

Muzyk niezwykle ceni sobie wrażliwość w utworach, które wykonuje. Granie w ciemnościach, to dla niego prawdziwe wyzwanie, ciekawe przeżycie czegoś, czego nie można dostrzec na co dzień. Marcin od 25 lat gra i śpiewa na różnych scenach. Nawiązuje rewelacyjny kontakt z publicznością. Koncert w ciemności stwarza kontakt inny, bardziej głęboki, porozumiewający się tylko poprzez dźwięki muzyki. Bardzo ciekawa sytuacja dla wykonawcy ale też słuchacza. Przesłanie od artysty staje się przez to bardziej wyraziste. Jest w tym wiele uczucia i refleksji.

Jak powiada Marcin Białczyk: „Zawsze po takim koncercie analizuję czy i co mogłem zrobić lepiej ale w momencie grania wychodzi na pełen spontan i to zawsze działa.”

Muzyka pozwoliła całkowicie odciąć się od zgiełku codzienności i w pełni skupić na emocjach płynących z dzwięków.

W repertuarze usłyszeliśmy, między innymi, utwór autorski „Maleńka wyspa”. To nostalgiczna opowieść o tęsknocie za drugim człowiekiem, za dobrym, zwyczajnym życiem w społeczeństwie. „Pieśń wielorybników”, czyli tradycyjna pieśń, która opisuje ciężki żywot harpunnika. Mężczyźni skarżą się na swój los, tęsknotę za domem, ciężką i niebezpieczną pracę. Proszą ocean o łaskę powrotu do domu, podobnie jak za każdym razem zaklinają się, że jest to już ich ostatni rejs. „North-West Passage”  opowiada o słynnym przejściu, ciężkim do przepłynięcia, gdzie wiele okrętów utknęło skutych lodem a wyprawy kosztowały życie wielu marynarzy. „Biała sukienka” natomiast to przepiękna ballada, która porównuje żaglowca do piękna kobiety. Niektórzy są zdania, że żeglarz był kiedyś z piękną kobietą, która od niego odeszła. Teraz znajduje pocieszenie już tylko w żeglowaniu, nie mając nadziei na to, że ukochana do niego wróci. Inni zaś widzą w pieśni miłość do samego jachtu. Miłość tak ogromną, że brakuje już miejsca w sercu dla kobiety.  Była też klasyka, szanta Jerzego Porębskiego, który zna chyba każdy, nie tylko w środowisku żeglarskim „Gdzie ta keja”. Tęsknotę żeglarza za morzem, za wolnością odczuwaną w trakcie rejsu. Gdyby otrzymał taką propozycję, natychmiast porzuciłby dom i wypłynął w najdalszy nawet rejs.

Wydarzenie cieszyło się sporym zainteresowaniem. Ciemność nie była absolutna. Stworzyliśmy dla Was świetlaną ścieżkę prowadzącą do wygodnych krzeseł. Wierzymy, że udało nam się wprowadzić Was w dobry, pozytywny nastrój. Dziękujemy za tak dobrą frekwencję.

Materiał: Małgorzata Papała / MGOKiR w Mroczy

Autorka nie wyraża zgody na komentowanie artykułu.

Galeria

Powrót Drukuj